Anoniem Afghaans meisje

8.146 reacties / Mensen / Door admin

Ik was 15 toen mijn vader me uithuwelijkte. Hij heeft me verkocht alsof ik een stuk vee was. Mijn man was een jaar of 45 schat ik. Hij had al ten minste twee andere vrouwen, we woonden allemaal samen in een huis. Van onderlinge steun was geen sprake, ze waren jaloers op mij omdat ik jonger was dan zij.

In dat huis deelde ik een kleine kamer met mijn moeder en broertjes. Mijn vader had ons in de steek gelaten. De eerste drie maanden van het huwelijk waren nog niet zo erg, de ellende begon daarna pas. Vijf jaar woonde ik daar bij die man. Ik mocht niks, niet praten, niet lachen, niet het huis uit. Drie keer heb ik geprobeerd zelfmoord te plegen. Wat maakte het uit? Ik leefde een leven dat niet het mijne was.

Mijn oudere broer woonde in hetzelfde dorp. Toen zijn leven in acuut gevaar was, besloten we allemaal samen te vluchten. Waar we heen wilden? Naar een land waar we veilig en vrij waren.

Dus we bedachten een plan. Mijn man ging elke dag om 6 uur de deur uit om te gaan werken. Mijn broertjes zouden buiten op straat gaan spelen, dat deden ze vaker, niemand die op zulke kleintjes lette. Ze zouden mij waarschuwen als ze mijn broer zagen, en samen zouden we vertrekken.

Eerst liepen we rustig, om geen aandacht te trekken. Niemand kan er elkaar vertrouwen. Eenmaal uit het zicht van het dorp begonnen we zo hard als we konden te rennen. Ik dacht er alleen maar aan om zo snel mogelijk weg te komen, mijn voeten voelde ik niet meer. We hebben gelopen tot we bij de grens met Pakistan kwamen.

De reis was lang en uitputtend. Smokkelaars leidden ons, nu eens door bossen, dan weer over kale, onherbergzame vlakten, en over water in rubberbootjes. We liepen veel, moesten regelmatig in en uit trucks klimmen. Vol blauwe plekken zaten we. Dagenlang aten we alleen droge koekjes, water was er vaak niet. Zo trokken we door Pakistan en Iran naar Turkije. Eind november 2015 kwamen we in Nederland aan. We zijn via verschillende AZCs uiteindelijk in Maastricht beland.

In grote delen van Afghanistan, op het platteland, hebben meisjes en vrouwen geen enkele rechten. Ik ben er drie jaar naar een koranschool geweest. Het enige wat ik daar heb gedaan, is de Koran lezen. Net als ik zouden veel meisjes en vrouwen graag naar een gewone school gaan om te leren en studeren. Maar we mogen het niet.

Ook hier in Nederland mocht ik niet naar school, nu omdat ik een meerderjarige asielzoeker ben. Maar dat liet ik me niet ontzeggen. Een half jaar lang ging ik elke dag naar een school waar vluchtelingen Nederlandse les krijgen, en smeekte ze: alsjeblieft, laat me Nederlands leren, ik wil het zo graag! Uiteindelijk lieten ze me toe. Vorige week heb ik toetsen op A2-niveau gemaakt. Ik had mooie cijfers.

De reis van Afghanistan naar Nederland was voor mij ook een reis naar persoonlijke vrijheid als vrouw. In mijn vaderland zat ik tegen mijn wil opgesloten in een leven dat geen leven was, in een huwelijk waar ik niet voor had gekozen. Als vrouw heb je daar niets in te brengen. Door te ontsnappen heb ik dat achter me gelaten. Alleen dat al geeft een gevoel van vrijheid. Voor de littekens die mijn verleden heeft achtergelaten ben ik nu in therapie.

Daarnaast is er de geleidelijke overgang in uiterlijke vrijheid, in de kleding die ik draag. Bij aankomst in Pakistan verruilde ik mijn boerka voor een chador. Voor het eerst in jaren streelde de wind weer mijn gezicht, voelde ik de warmte van de zon rechtstreeks op mijn huid. In Iran ging ik een stapje verder, de chador maakte plaats voor een hoofddoek. Dat was in eerste instantie vreemd, ik voelde me heel kwetsbaar. Nu draag ik mijn hoofddoek losjes over mijn haar. Ik voel me in dit land als vrouw vrij.

Hier kan ik doen wat ik wil: een opleiding volgen, naar school fietsen, in bomen klimmen. Of in een speeltuin spelen, gewoon plezier maken en leuke dingen doen. Eenvoudige dingen, maar ik heb ze nooit gedaan. Ik heb nog veel in te halen.

Toch is ook hier geen sprake van echte vrijheid. Die is er pas als we statushouder worden. Het ziet er op dit moment niet naar uit dat dat er van komt. Volgens de Nederlandse overheid is Afghanistan veilig, de IND wil ons terugsturen. Onze enige hoop is nu de rechtbank.
Als ze mij dwingen terug te keren, pleeg ik zelfmoord. Ik ga er niet terug, nooit meer. Dan ben ik liever dood.

Via Humans of Maastricht

Teken het burgerinitiatief